Instructions

Instrukcja: Robot chodzący po linie Arexx WTR-RD1 www.conrad.pl

Strona 13 z 14

Dystrybucja Conrad Electronic Sp. z o.o., ul. Franciszka Kniaźnina 12, 31-637 Kraków, Polska

www.conrad.pl

Nazwa „asynchroniczny” (niezgodny w czasie) pochodzi stąd, że prędkość obrotowa wirnika jest

nieco mniejsza od prędkości wirowania pola magnetycznego. W silniku tym wirujące pole

magnetyczne, powstające przy przepływie prądu zmiennego przez uzwojenie stojana, działa na prąd,

który jest indukowany przez to pole w uzwojeniu wirnika. Powstają dzięki temu siły mechaniczne

powodujące obrót wirnika. Takie silniki są pewne w działaniu i proste w budowie. Ważne jest przy

tym to, że same ruszają po włączeniu prądu.

Pierwszy silnik asynchroniczny zbudował J. N. Tesla w 1887 roku, opierając się na wcześniejszych

studiach G. Ferrarisa nad wirującym polem magnetycznym. Silnik Tesli był dwufazowy i dlatego

obarczony poważnymi wadami. Znakomitym natomiast okazał się silnik trójfazowy, z wirnikiem

klatkowym, zbudowany przez Polaka M. Doliwo-Dobrowolskiego w 1889 roku.

W tym mnogim obszarze odkryć wypadało by też wspomnieć „wynalazcę wynalazków”, czyli

Thomasa Alva Edisona, który w 1880 roku zbudował miniaturowy silnik, aby napędzać pióro do

sporządzania kropkowanych matryc powielaczowych. Silnik Edisona miał wymiary 2,5 cm na 4 cm i

osiągał 4 tysiące obr./min, napędzając drgającą igłę w obsadce, która wykłuwała w matrycy otworki,

układające się w kontur liter. Całość zasilała dwuogniskowa bateria. Elektroniczne pióro Edisona –

wyprodukowano ich około 60 tysięcy sztuk! – skutecznie powielało dokumenty, a wyeliminował je

dopiero wynalazek maszyny do pisania.

Kolejnym przełomem w wykorzystaniu i produkcji silników elektrycznych były silniki indukcyjne

liniowe. I choć odkryto je jeszcze w XIX wieku, upowszechniły się dość późno, bo dopiero w drugiej

połowie XX wieku. Trzeba nam przy tym nadmienić, iż silniki liniowe działają na podobnej zasadzie jak

silniki indukcyjne prądu przemiennego, z tą różnicą, że zamiast pola magnetycznego wirującego

występuje w nich pole przemieszczające się liniowo. Tym samym, zamiast ruchu obrotowego, który

powstaje w zwykłym silniku wirującym, w silniku liniowym występuje ruch postępowy. To, co je

bezspornie wyróżnia, to prędkość, niezawodność i szeroki zakres zastosowań – od super szybkich

pociągów, przez cały szereg przesuwaczy, popychaczy, itd., po instalacje reaktorów atomowych i

rakiet.

Pierwszy patent odnoszący się do silników indukcyjnych

liniowych złożony był już ponoć w 1890 r. przez burmistrza

Pittsburgha. W 1895 r. powstał brytyjski patent złożony przez

Jacquarda, Weavera i Electric Shuttle Company na silnik

elektryczny do napędzania czółenka w krośnie. Pierwszą

propozycję zastosowania silnika liniowego do napędu pociągu

zgłoszono w 1905 r., ale dopiero po pół wieku zastosowano taki silnik w trakcji. Tak duże opóźnienie

nie wynikało z przyczyn technicznych czy materiałowych, ale z braku potrzeb. Inne tańsze i prostsze

formy napędu spełniały istniejące wówczas potrzeby, co do prędkości, przyspieszenia i pewności

ruchu.

Pierwsze na większą skalę praktyczne zastosowanie silnika liniowego w transporcie nastąpiło dopiero

w 1946 roku w USA – firma Westinghouse wykonała urządzenie pod nazwą „Electropult” do

nadawania przyspieszenia samolotom na pasach startowych. Począwszy od 1950 roku silnik