Instructions

Instrukcja: Robot chodzący po linie Arexx WTR-RD1 www.conrad.pl

Strona 12 z 14

Dystrybucja Conrad Electronic Sp. z o.o., ul. Franciszka Kniaźnina 12, 31-637 Kraków, Polska

www.conrad.pl

gdy zasilamy ją prądem elektrycznym, zacznie pracować jak silnik. Samo doświadczenie Faradaya

natomiast, zwane „obwody elektryczne’, było bardzo proste. Polegało na zanurzeniu jednego końca

drutu w rtęci wypełniającej naczynie. Pośrodku naczynia umieścił magnes sztabkowy. Podłączając

baterię do góry przewodu i rtęci w naczyniu, wprawił drut w ruch obrotowy wokół magnesu – zaczęło

się kręcić.

Wykorzystując odkrycie Faradaya, już w roku 1822

Philip Barlow jako pierwszy skonstruował prototyp

silnika elektrycznego – zwanego później Kołem Barlowa. Za twórcę maszyny elektrycznej uznaje się

jednak Faradaya, który w 1831 roku zbudował pierwszy model silnika elektrycznego – była to owa

słynna tzw. tarcza Faradaya. Pierwszą maszynę elektryczną mającą praktyczne znaczenie

skonstruował jednak w 1834 roku fizyk rosyjski, niemieckiego pochodzenia, M.H. Jacobi. Jego silnik

prądu stałego z komutatorem zastosowany został do napędu małego statku rzecznego. Natomiast

pierwszy patent silnika elektrycznego został opracowany w roku 1837 przez Thomasa Davenporta

(swój pierwszy silnik prądu stałego zbudował on już w roku 1834 i użył go do napędu kolejki

elektrycznej – zabawki). Silnik z 1837 roku wyposażony był w elektromagnes i osiągał prędkość 450

obr./min, a konstruktor używał go do napędu wiertarki i tokarki do drewna. Nieco później Davenport

zbudował jeszcze większy silnik, napędzający rotacyjną prasę drukarską, na której rozpoczął druk

pierwszego w USA czasopisma poświęconego elektryczności.

Jak nadmieniliśmy wcześniej – gdy zasilać prądnicę prądem, zaczyna działać jak silnik – dlatego

prądnica i silnik mają też wspólną historię. I tak, około 1845 roku, w prądnicach zaczęto wytwarzać

potrzebne pole magnetyczne za pomocą elektromagnesów, zasilanych prądem z ogniw

galwanicznych lub z innych prądnic (co pozwalało uzyskiwać silniejsze prądy). Doniosłym

upowszechnieniem konstrukcyjnym był wynalazek prądnicy samowzbudnej (słynne dynamo)

dokonany przez W. von Siemensa w 1866 roku. Wykorzystał on znane od kilku lat zjawisko, że

elektromagnes, przez który nie płynie żaden prąd, ma niewielkie, szczątkowe pole magnetyczne.

Dzięki temu, po obrocie wirnika, pojawia się w tym ostatnim bardzo słaby prąd. Siemens obmyślił

układ, w którym ten słaby prąd z wirnika zasilał elektromagnesy, aby wzmocnić ich pole

magnetyczne, to zaś z kolei zwiększało natężenie prądu w wirniku itd., tak że po chwili prądnica

pracowała już pełną mocą.

Dalszym udoskonaleniem tego rozwiązania była prądnica prądu stałego pomysłu A. Pacinottiego,

którą ulepszył niejaki Gramme, młody stolarz modelowy z paryskiej fabryki maszyn elektrycznych,

który później stał się zdolnym konstruktorem. Maszyna Gramme’a, choć pomyślana była jako

prądnica samowzbudna, okazała się też dość dobrym silnikiem, pierwszym bardziej znanym silnikiem

elektrycznym.

Po wynalezieniu w latach 1884-85 transformatora, pozwalającego przesyłać prąd zmienny o wysokim

napięciu prawie bez strat na duże odległości, zaczęły wywalczać sobie pierwszeństwo maszyny prądu

zmiennego. Decydującym krokiem w rozwoju silnika zmiennego prądu było wynalezienie silnika

asynchronicznego, czyli indukcyjnego.